Na een redelijke nacht in Porto ben ik iets voor zeven uur opgestaan. Eerst een douche en daarna mijn voeten verzorgd. Het gaat nu echt beginnen. Zo ook de zoektocht naar een ontbijt. Eenmaal buiten liep ik wel een paar tentjes in, maar allemaal zoetigheid en ik wil een degelijk ontbijt. Ik had nog niet echt veel honger dus besloot ik eerst naar de metro te gaan om vervolgens naar station Mercado te reizen. Van daar kon ik direct naar de noordelijke helft van Porto oversteken en zowaar zag ik snel een eerste gele pijl. Richting het strand en dat beeld was nagenoeg de hele etappe hetzelfde. Hoewel mooie afwisseling met rotsformaties en verrassend veel groen hier en daar. Maar nog voor ik daar was liep ik langs een eetgelegenheid waar voor mij een heerlijk ontbijt werd gemaakt. Dusdanig veel, dat het eigenlijk iets te veel was. En dat voor € 5,20.
Ik heb vandaag de hele dag alleen gelopen. Ben wel een paar pelgrims tegengekomen maar qua aantal verwaarloosbaar als je dat vergelijkt met de eerste dag vorig jaar naar Ronchevalles.
Het was warm en ook weer niet. De zon scheen volop maar van zee kwam een verkoelende wind. Dat was ook de reden om te kiezen voor de kust route. En de keuze om de andere route te nemen kwam na een paar uur voorbij. Niet dus. Ik ben wel van de eigenlijke route afgeweken door het strand te blijven volgen. Maar het betimmerde pad waarop ik liep zag er zo nieuw uit dat het goed mogelijk is dat dit nog niet in het routeschema is opgenomen. Het bracht wel een leuke verrassing.
Ik liep langs een busje dat tot “Carrinha do Caminho” is omgedoopt. Ofwel de truck langs de weg. Bewoond door een heel leuk stel en een baby. Een meisje. Ze zijn reizigers maar sinds de kleine zijn ze wat meer aan het settelen. De man van het stel vroeg me of ik wat wilde drinken. Verse sinaasappelsap of koffie of sap met citroen. Zonder aarzeling nestelde ik mijzelf in een klap krukje en perste hij met de hand de sinaasappeltjes uit. Zelf had hij ook de Camino Frances gewandeld in 2012. Iets dat je altijd bijblijft. We praatten wat en dat was fijn. Het maakte dat ik mij erg dankbaar voelde. Toen ik mijn weg vervolgde was het geen Bom Caminho maar “Ultreya.” Wat zoveel betekend als: “Hou vol” of “Vooruit”. Maar ook met de energie van een onverwachte zegen.
Het laatste stuk ging vlot. Zo vlot dat ik bijna twee uur te vroeg bij mijn first choice albergue ben. Ik had kunnen weten dat ze pas om 15:00 open gingen. Maar hoe volmaakt. Op de hoek zit een prima restaurant waar je voor € 6,- een pelgrimsmaaltijd naar keuze kunt krijgen. Ik koos voor gebakken vis met wat salade en frietjes. Voorafgegaan door een groentesoep. En een biertje. Die nam ik er dan apart nog bij.
Direct de tijd benut om dit blog te schrijven. En wat de middag nog brengt zie ik wel. Waarschijnlijk loop ik even naar zee voor een heerlijke duik. I feel lucky, blessed and greatfull hier in Vila do Conde. Morgen naar Marinhas. De eerste 33 km zitten erop (waarvan 10 gesmokkelde).
Bom Caminho.
Ultreya